Daar zit ik dan, wachten tot de volgende vlucht naar uiteindelijk Auckland zal gaan.
Ik zit inmiddels op het vliegveld van Housten.

Maar hierin ging natuurlijk wel het 1 en ander aan vooraf..
Een klein stukje voor de mensen die er niet bij waren,
maar ook de mensen die er wel bij waren die toch nog even mijn mening willen weten..

Want ja, zaterdag 6 oktober heeft wouter mij meegenomen naar Utrecht om mij ''verjaardags- cadeautje'' nog te geven.
Vast een voor proefje op wat ik de komende 30 uren zou doen. Alleen een klein beetje anders
Indoor sky diving.. !
Ja, dit was een hele ervaring om dit zo mee te maken, om in zo`n buis te duiken en dan de wind onder je te voelen waardoor je omhoog gaat, door een simpele beweging je hoofd omlaag of omhoog te doen. (En natuurlijk de rest van je lichaam)

Eenmaal klaar gingen we nog eventjes wat eten in Utrecht, totaal niet tot de veronderstelling dat er thuis iets aan de gang was.. nee,
En eenmaal bijna op de terug weg, bel ik Jintje nog even op met de vraag of ze nog thuis is want dan kom ik daar nog even een knuffel brengen, nee hoor ze is niet meer thuis.. (stond namelijk al lang en breed op mij te wachten)
Dus we rijden door naar huis, en daar eenmaal aangekomen staan allemaal mensen mij al op te wachten, hoe vaak ik een surprise party mag organiseren heb ik hiermee niets doorgehad! ! top aan de organisatie Rebecca, Elena op sleeptouw nemen van alles en natuurlijk de rest die mee heeft geholpen en hun mond tegen mij heeft gehouden of gewoon glas hard in me gezicht gelogen.....

Dus ja dan dat moment dat ik kom aanrijden, iedereen zie staan dat is toch wel een bijzonder moment! een dubbel moment! want je hebt het nog leuk met elkaar, en je beseft nog niet zo goed dat je echt weg gaat. Was een ontspannen sfeer en ik kon met iedereen nog eventjes knuffelen voordat ik ze een half jaar niet ga zien straks :(

Na de tijd, nog eventjes na borrelen en dan toch maar naar huis, proberen te slapen (hopeloos! hoeveel spanning kan er in een lichaam zitten?) En dan de ochtend heb ik alles is alles goed geregeld, alles gaat nog even helemaal door je heen je weet niet meer van voor naar achter wat je nu moet doen.

De reis naar Schiphol, eerst Fam Gout ophalen, die reden achter ons aan, vervolgens mijn Fam. En toen begon het bij mij allemaal een beetje te bezinken wat er gister allemaal gebeurd was, wat er nu gaat gebeuren dus ja daar zijn al wel de nodige traantjes gelaten.
Op Schiphol aan gekomen koffer afgeven en nog eventjes een drankje doen.

En dan het meest verschrikkelijke moment, nu ik dit schrijf krijg ik alweer een brok in me keel. De mensen een knuffel geven waar ik zo veel van hou dat ik die achter laat voor een half jaar dat doet toch wel een beetje pijn! Je weet niet waar je naar toe gaat, wat je te wachten staat, de twijfel die even toeslaat doe ik hier wijs aan om dit toch te gaan doen?
Maar ja iedereen zegt ja je moet gaan, we zijn trots op je dat je het doet en straks is dat half jaar zo om. Maar lieve mensen dat klinkt nu toch wel heel ver weg. En dat heb ik ook nog wel gevoeld in het vliegtuig, gelukkig had ik hier nog een beetje WI-FI dus ik kon nog een paar gerust stellende woorden horen.

Inmiddels dus aangekomen op Housten, de eerste 10 uren vliegen zitten erop. Me buik nog steeds niet rustig. maar dat duurt denk ik ook nog wel even. Toch nog even met mijn aller liefste vriend gebeld, samen nog even besproken hoe we het hebben beleefd en allemaal een beetje aan het verwerken zijn op onze eigen manier, hoe moeilijk het ook is we zullen er allebei zijn voor elkaar!

En ja dan nog even de bemoedigende woorden van de liefste vriendin even lekker kunnen bellen wat die overstap tijd van 8 uur toch nog een beetje inkort, scheelt weer een uurtje!

En ja. Nu is het weer bijna tijd om in het vliegtuig te stappen en de volgende halte is Auckland
Dus voor nu zeg ik tot de volgende keer dat ik jullie meeneem op mijn reis.

Een dikke knuffel!
En belangrijker geef die knuffel door aan iedereen die je lief is, aan iedereen die mij lief is en hou elkaar een beetje stevig vast!